S. M. Błażeja – Bronisława Wójcik urodziła się 16 września 1920r. w Zdziechowicach w diecezji sandomierskiej (obecnie). Wychowywała się w rodzinie praktykującej wartości chrześcijańskie, w niej kształtowała głęboką wiarę i tam uczyła się radości z wykonywanej sumiennie pracy. Jako młoda dziewczyna angażowała się w życie kościoła lokalnego przewodnicząc modlitwom, śpiewając Godzinki ku czci NMP. Wzrastając w atmosferze modlitwy, troski o rodzinę (opiekowała się chorą mamą), trudzie codziennej pracy w gospodarstwie, mimo że ukończyła tylko 5 lat szkoły powszechnej, zdobyła mądrość życiową, którą emanowała przez całe życie. Jako młoda dziewczyna usłyszała w sercu głos powołania, jednak wybuch II wojny światowej przeszkodził w natychmiastowej odpowiedzi na Boże wezwanie. Pragnienie odpowiedzi na wezwanie Boga umacniało się w sercu aż do roku 1948, w którym wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Św. Józefa w Tarnowie, gdzie rozpoczęła postulat. Kontynuowała formację w Krośnie pomagając w opiece przy dzieciach. Roczny nowicjat w Kluczborku, zakończyło złożenie pierwszej profesji zakonnej w lipcu 1950 r. Pierwszą placówką Siostry było Krosno, gdzie pracowała w kuchni i pomagała przy dzieciach w przedszkolu. Podobny obowiązek pełniła na kolejnej placówce w Bogumiłowicach. W lipcu 1956 rw Kluczborku, po półrocznym przygotowaniu, złożyła śluby wieczyste. Ofiarnie pełniąc wolę Bożą poprzez posługę w kuchni pracowała na następujących placówkach:

Przemyśl – Dom Rencistów

Tarnów – Dom Generalny

Wrocław - Przedszkole

Toruń – OO. Redemtoryści

Polanica Zdrój – Zakład Szkolno-Wychowawczy

Iłowo – Żłobek

Radna Góra.

Z powodu wieku i stanu zdrowia od 2005 r. przebywała w Domu Prowincjalnym w Tarnowie.

Chorobę i cierpienie przyjmowała z wielka pokorą i cichością, a w doświadczeniu całkowitej zależności od innych emanowała wdzięcznością za każde otrzymane dobro. Pragnienie modlitwy przenikało jej codzienność tak w wieku młodzieńczym jak i u kresu życia.

Siostra Błażeja była osobą gorliwą w praktykowaniu ćwiczeń zakonnych, sumienną i pracowitą w wypełnianiu swych obowiązków. Była bardzo dobrą kucharką. Cechowało ją duże poczucie humoru. Realizowała charyzmat w serdecznych relacjach z siostrami, życzliwa, ofiarna i chętna do pomocy, jak sama często powtarzała: „Miłujmy się wspólnotowo”. Była osobą radosną i ufną w Bożą Opatrzność w każdej sytuacji. Nigdy nie narzekała. Z wielkim szacunkiem odnosiła się do przełożonych, ulegle wypełniając ich zalecenia.Potrafiła z ewangeliczną miłością i troską upomnieć współsiostrę, a zaistniałe we wspólnocie napięcia, czy nieporozumienia rozładowywała poprzez dobre słowo, uśmiech i żartobliwe riposty. Swą postawą przepełnioną prostotą i autentycznością, świadczyła o swej oblubieńczej miłości do Boga i do józefickiej rodziny zakonnej.